Այս պատմվածքը պատմվում է հեղինակի կողմից , ով հինգ ամիս էր ինչ Օդեսսայում էր , բայց հասցրել էր արդեն չորս անգամ իր բնակավայրը փոխել ։ Նա ջերմ հարաբերություններ է հաստատում իր և հարևանների միջև , ովքեր իտալացիներ էին ։ Քսան տարեկան Լուիզան՝ տանտիրուհու աղջիկն էր , ով լավ երգում էր և պատրաստվում էր մեկնել Իտալիա ՝ ձայնը մշակելու համար : Լևոնը՝ տասնյոթ տարեկան մի պատանի , ամբողջ շրջապատում հայտնի էր «Արտիստ» անվանմամբ ։ Նրան այդպես էին անվանում , քանի որ սիրում էր արվեստը : Թատրոնի ոչ մի ներկայացում բաց չէր թողնում ։ Նաև սիրում էր Լուիզային և նույնպես ցանկանում էր մեկնել Իտալիա , բայց նախ և առաջ պետք է գումար հավաքել : Նա նվագում էր նավաստիների համար և այդպիսով փող վաստակում : Հավաքած գումարը 150 ռուբլին պահում էր իր ձախ կոշիկի մեջ : Մի օր նրան թալանում են և գողանում իր կիթառը , հագուստը և կոշիկները ։ Որոշ ժամանակ անց նա սկսում է նորից նվագել և աշխատել ։ Նավաստիներից մեկին շատ դուր է գալիս նրա նվագը և նա խոստանում է Լևոնին իր նավով տանել Իտալիա ։ Այդ օրը լուր է գալիս , որ Լուիզան ամուսնացել է Կավալլարոնի հետ և մեկ տարով նրանք տեղափոխվել են Փարիզ ։ Լսելով այդ լուրը՝ ուրախ Լևոնը մեկ ակնթարթում կորցնում է իր ամբողջ ուրախությունը ։ Ի վերջո Լևոնը դառնում է հարբեցող և սկսում է կորչել : Նրա ընկերները սկսում են անհանգստանալ և փնտրել նրան : Որոշ ժամանակ անց գտնվում է նրա դին նավի տակ ՝ որով նա պետք է մեկներ Իտալիա :
Իմ կարծիքով պետք չէ մի աղջկա սիրո համար խորտակել սեփական կյանքը ։
Մարգարիտա Համբարձումյան 